Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2007

μπισκότα καρύδας

Η κυρία Αγαθονίκη καθόταν αναπαυτικά στην πολυθρόνα της. Στο δεξί της χέρι, κρατούσε, όπως πάντα, το μπαστουνάκι της. Το πρόσωπό της ανέκφραστο. Ήταν κοντά πέντε χρόνια, που φόρεσε αυτή τη μάσκα... τότε που έχασε το μικρό της γιο, το λεβέντη της... που χάθηκε κάπου στο Αιγαίο, με το ελικόπτερο του... Αμυδρά μόνο μειδίασε στο γάμο της μικρής της Σμαραγδής, λίγους μήνες νωρίτερα. Τώρα σειρά είχαν τα μεγάλα της τα αγόρια... Είχαν διαλέξει τα κορίτσια τους και σε λίγους μήνες θα γίνονταν και τα παντρέματα.

Σήμερα είχε καλέσει τη Βεατρίκη, αυτήν που διάλεξε ο πρωτότοκος. Αρχικά είχε διαφωνήσει με την επιλογή. Η Βεατρίκη δεν ερχόταν από μεγάλη γενιά, όπως αυτή. Ήταν όμως σεμνή, μορφωμένη- δούλευε λογίστρια στην μεγαλύτερη εταιρεία της πόλης και παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα Αγγλικών στις κυρίες της αστικής τάξης, που ήθελαν να σκοτώνουν δημιουργικά το χρόνο της. Τουλάχιστον η Βεατρίκη αγαπούσε τον Γερβάσιο, παρά τη μικρή του αναπηρία.

Απορροφημένη στις σκέψεις της δεν άκουσε τη Βεατρίκη που ήρθε. "Μητέρα, καλημέρα!" είπε και της φίλησε με σεβασμό το χέρι. Μετά τις τυπικές αβρότητες, την παρακάλεσε να καθήσει στην παρακείμενη πολυθρόνα. Ήθελε να τη συμβουλέψει για τις υποχρεώσεις που θα αναλάμβανε σα νοικοκυρά... να την ενημερώσει για τις ιδιαίτερες γευστικές προτιμήσεις του Γερβάσιου. Η κυρία Αγαθονίκη ήθελε να είναι σίγουρη ότι ο γιός της θα καλοπερνάει στο νέο του σπιτικό.

'Εβγαλε το παλιό τετράδιο, εκεί που η Σμαραγδή είχε καταχωρήσει με τα καλλιγραφικά της γράμματα όλες τις συνταγές της οικογένειας... Το ξεφύλλισαν μαζί... και στάθηκαν στα μπισκότα της καρύδας, αυτά που προσφέρονταν σε όλες τις γιορτές, αυτά που τα φύλαγε ψηλά στο ντουλάπι, γιατί πάντα ο Γερβάσιος υπεξαιρούσε μερικά στα κρυφά... Η Βεατρική έπρεπε να μάθει να τα φτιάχνει... να τιμάει τις επιλογές του μελλοντικού της συζύγου.

Κτύπησε με το μπαστούνι της 3 φορές το ξύλινο πάτωμα. Το συνθηματικό για να ανέβει στο σπίτι ο παραγιός από το μαγαζί του ισογείου. Τρέχοντας ανέβηκε ο Διομήδης τη μαρμάρινη σκάλα, τον καλούσε η κυρά και ήθελε (όχι μόνο έπρεπε) να υπακούσει στις επιθυμίες της... Του παράγγειλε λοιπόν να πάει στο μπαχαράδικο του Αρμένη, στην αγορά, να πάρει 150 δράμια καρύδα και να 'ναι από το πρόσφατα ανοιγμένο σακί, μην και έχει ξεραθεί, και μετά να φέρει από το κελάρι 150 δράμια ζάχαρη και να βγάλει από το τενεκέ 40 δράμια βούτυρο.

Αφού ο Διομήδης έφυγε να φέρει τα απαραίτητα, οι γυναίκες πήγαν στο μαγειρείο. Να ασπρίσουν τα μύγδαλα, να χωρίσουν τα αυγά. Γρήγορα επέστρεψε ο παραγιός με τα χρειαζούμενα. Η Βεατρίκη, είχε ήδη φορέσει την κεντημένη άσπρη ποδιά, και με τις οδηγίες της μέλλουσας πεθεράς έπλασε τα μπισκότα. Με φροντίδα περισσή τα άπλωσε στη λαμαρίνα. Τώρα ήταν έτοιμα για το φούρνο. Θα τα 'στελναν στου κυρίου Κανέλλου, που ήξερε τις προτιμήσεις της οικογένειας. Δεν θα χρειαζόταν να του υπενθυμίσουν να μην τα παραψήσει...

Από τότε η Βεατρίκη, φτιάχνει πάντα τα μπισκότα της καρύδας, ακόμα και τώρα, χρόνια μετά που ο Γερβάσιος έχει πεθάνει... Και το βιβλίο που αντέγραψε της συνταγές της πεθεράς της, το χάρισε στην κόρη... να συνεχίζει ...

η συνταγή εδώ

5 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

Υφάντρα μου, καλή βδομάδα. Όταν θα ΄ρθεις, φέρε καμμιά δεκαριά κουτιά να μας βρίσκονται! ;)Φιλιάά

kyriayf είπε...

ρενάτα μου, φυσικά και θα φέρω!!!
καλή βδομάδα...
φιλιά :)

stefanos είπε...

Θα φάμε καλάαα!!
:-)

Unknown είπε...

Καλή όρεξη παιδιά...
:Ο)

kyriayf είπε...

Στέφανε, και θα φάμε και θα πιούμε!!!είδες θαύμα που έκανε η "Τσιπουλάτα" σου!!!
:)))

Simon...έλα στο τραπέζι μας και συ!!! Τρατάρουμε με καλή καρδιά!!!
:)))