Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Σύκο μαρμελάδα!


Ο Διονύσιος συνέχιζε- ακόμα και τότε, οικογενειάρχης όντας πλέον με 8 ανήλικα τέκνα- την παράδοση, που του μεταβιβάστηκε. Κάθε χρόνο, στις 23 του Αυγούστου, έλυνε από τον αυτοσχέδιο κάβο… κει πέρα στις βραχοσπηλιές… το μικρό καϊκάκι – κληροδότημα οικογενειακό- και πρόσμενε τον ούριο άνεμο να πλεύσει μέχρι το απέναντι νησί. Ξεκινούσε το πρωί… να ‘ναι σίγουρος ότι θα έχει έγκαιρα φτάσει για τον εσπερινό στην μεγάλη εκκλησιά του Αγ. Διονύσιου (Σιγούρος-κατά το κοσμικό του επίθετο) της Ζακύνθου. Σε λινή πετσέτα δίπλωσε το κολατσιό του- ψωμί ζυμωτό και σύκα, που ‘χαν πια ωριμάσει , φρεσκοκομμένα από το δέντρο που σκίαζε το δυτικό παράθυρο της εξοχικής έπαυλης του μεγαλοτσιφλικά πατέρα του. Σε βαμβακερό πανί είχε τυλιγμένες τις παντόφλες, που με περίσσειο σεβασμό είχαν υφάνει οι γυναίκες της οικογένειας – δώρο στον «άγιο», που κάθε βράδυ θέλει να «βολτάρει»… και τις λιώνει στις αέναες διαδρομές του προς πιστούς και άπιστους… Τη νύχτα αγρύπνησε στην εκκλησιά, μέχρι να ακούσει τον μπιστικό του σιόρ- Μανόλο να διαλαλεί ότι ο πάγκος του αφέντη του είχε στηθεί γιομάτος μπουκαλάκια – καμωμένα από βενετσιάνικο γυαλί- με κολόνια μπουγαρίνι, τον σιόρ Νιόνο να προωθεί το φρέσκο μαντολάτο του και τους χωρικούς κραυγάζοντας για το γλυκό- πλακουτσωτό ντόπιο κρεμμύδι… και πιο κει σε ντενεκέδες με λάδι «πνιγόταν» το ντόπιο τυρί…

Ο Διονύσιος περίμενε μέχρι την περιφορά της σεπτής εικόνας και της κάρας του Αγίου… Μετά, αφού μέτρησε τα ασημένια νομίσματα που έκρυβε στις πτυχές της μπαμπακιένιας βράκας του, αγόρασε τα πεσκέσια για τους δικούς του. Της μάνας του και της γυναίκας του… κολόνια… σίγουρα… Μαντολάτα για τα παιδιά του και τα ανίψια του… Κρεμμύδια και λαδοτύρι θα τον συνόδευαν στο ταξίδι της επιστροφής… Το περίσσευμα θα συμπλήρωνε τα γεύματα της επόμενης βδομάδας… και ειδικά το γλυκό- κρέμμυδο θα συνόδευε τις ξιδάτες- αλάδωτες ελιές στις 29 του μήνα… στη μνήμη του Αγ- Γιαννιού του Νηστευτή. Μόνο που φέτος, μια μαυρομαλλούσα πιτσιρίκα με παιχνιδιάρικα πράσινα μάτια, - η Αντζολίνα- τον έπεισε να αγοράσει και φριτούρα… γλυκό τηγανιτό… που του θύμισε αμυδρά τον σιμιγδαλένιο χαλβά της μάνας του …

Φορτωμένος καλούδια, μπήκε στο καΐκι του. «Μέτρησε» τον καιρό… Ναι!!! Θα προλάβαινε να φτάσει στο «κορακο-λίμανο», χωρίς να χρειαστεί να διανυκτερεύσει στο μοναστήρι των Στροφάδων, αυτό που «έστησε» η «μεγάλη Αικατερίνη»- κατά τα βυζαντινά πρότυπα…

Τυχερός ήταν που δεν χρειάστηκε να τραβήξει κουπί. Ο αέρας έπεσε την στιγμή που έμπαινε στο κολπίσκο και τα νερά βάφονταν πορτοκαλιά… Στην άκρια στα μαρόκια… που εκ δεξιών οριοθετούσαν τον κολπίσκο, παιδικό χεράκι κουνούσε μαντήλι λευκό… σε καλωσόρισμα του. Ήταν η Σταθούλα… το στερνοπούλι του, φορώντας το λινό της φανελάκι, με ασπροκέντι εκεί που θα άνθιζε το μπούστο της και φουφούλα με τελειώματα από την ακριβή δαντέλα του Βελγίου, που έφερε πρόσφατα ο πλανόδιος πραματευτής… Στο άλλο της χέρι κρατούσε παδελάκι πήλινο… και φώναζε:

-Μπαμπούλη… φτιάξαμε μαρμελάδα, αυτή που σ’ αρέσει… Μάσσαμε τα σύκα από το δέντρο της αυλής… Πολλά- πολλά είσαντε…Τα ζύγιασε η μάνα στην παλάντζα, είχαμε και ζάχαρη… Να… έλα να φας!!!!
..........

Από κείνο το ίδιο το δέντρο η Σταθούλα δις ετησίως μάζευε σύκα… Την άνοιξη, τα άγουρα, για το γλυκό του κουταλιού… Τον Αύγουστο, τα ώριμα, για την μαρμελάδα…
.............

Το δυτικό παράθυρο της έπαυλης του τσιφλικά προ- προπάππου μου, στόλιζε πετρόχτιστο κρεβάτι με αχυρένιο στρώμα όπου η σκιά των συκόφυλλων έστελνε νεράιδες και ξωτικά στον ύπνο μου, όταν δεκαετής παιδίσκη φιλοξενήθηκα για ένα καλοκαίρι. Τότε μαθήτευσα στην γευστική ηδονή της πρωινής συκοφαγίας…

Ήμουν περίπου 15 χρονών όταν ο μπαμπάς μου αγόρασε-από τους κληρονόμους- ένα κομμάτι γης από το τσιφλίκι του προπάππου της γυναίκας του, 50 μ. από την «τιμημένη» συκιά… Πήρε τότε η γιαγιά μου ένα βλαστάρι από το δέντρο- που στοίχειωνε τα παιδικά της χρόνια- και το φύτεψε στο μεσαίο «πατάρι»… Γιγάντωσε το δέντρο… Είχαμε σύκα για γλυκά … για μαρμελάδες… για εναλλακτικές ταλιατέλες… για χοιρινό με σύκα αλά achillistron…

Το τελευταίο σύκο το έφαγα τον Αύγουστο του 2005….

Μετά… το τέλος… ο θάνατος…

αφιερωμένο στην Κική


η συνταγή με μυστικό!!!!
εδώ

2 σχόλια:

kyriayf είπε...

μάλλον...
θα βγει και άλλη ιστορία με σύκα....

έχει χορό της βροχής...
και "σκουπόξυλα" από τους stomp...

αλήθεια...

kiki είπε...

Πω πω ιστορία όμορφη ευτούνη! Καλέ ανοίξαμε καινούριο μπλογκ;
Με γεια και με χαρά. Με ωραίες ιστορίες σαν αυτές!
Φιλια κι ευχαριστώ!